Opublikowane przez Redaktor w dniu 15 maja 2020. Dzień dobry Motylki, dziś zapraszam Was do wysłuchania legendy o Lechu , Czechu i Rusie. Dowiecie się z niej jak powstało państwo polskie. Po wysłuchaniu legendy spróbujcie zrobić ilustracje do wybranego fragmentu legendy. Może ktoś z Was spróbuje zrobić rysunkowy komiks o tej
Pomyślałem, że od czasu do czasu będę przygotowywał krótki wykład z tego jak powstają moje komiksy, co może pomóc komuś w jego pracy komiksowej. Zanim zacznę, kilka wartościowych linków. Po pierwsze, Tomek Zych ma na swoim blogu świetny artykuł o różnych cienkopisach. Warto przeczytać, nim pójdzie się na zakupy. Bardzo ciekawie o procesie twórczym pisze Maciej Pałka, który pracuje szybciej i ekonomiczniej ode mnie. Odsyłam też do bloga mojego komiksowego mistrza, Eddiego Campbella. Jeśli chodzi o autobiograficzny komiks, nie ma nic lepszego (Bechdel traktuję ex aequo). Jeśli chodzi o spostrzeżenia dotyczące liternictwa, układania dymków na bazie optyki, itd, blog Campbella jest najlepszym punktem wyjściowym. Oczywiście, jeśli interesujecie się komiksem autobiograficznym i znacie angielski na poziomie ponadprzeciętnym, to w tej chwili powinniście kupić zbiorczy tom Aleca, jeśli nie macie go na półce. Jest warty każdego grosza. *** O samych podwalinach ideologicznych Pół prawdy pisałem przy publikacji pierwszego odcinka. Dziś skupię się na technikaliach, bazując na pracy nad epizodem siódmym, Chłopcy, którzy nienawidzą kobiet - warto się z nim zapoznać przed dalszą lekturą tekstu. Zaczynam zawsze od scenariusza. Choć sprawa nie jest do końca tak prosta - czasem wpierw widzę sekwencję rysunków w głowie, czasem jest to przełożenie sceny z życia wziętej, słowo w słowo, na język komiksu, ale nie tu miejsce na takie dywagacje. Przy pisaniu scenariusza do paska od.... A, no właśnie, jednak muszę się cofnąć bardziej. Żeby zacząć robić komiks warto przemyśleć kilka kwestii na samym początku. Pierwsza: Medium Pół prawdy wymyśliłem na potrzebę publikacji blogowej. Mój blog ma szerokość kolumny 420 pikseli. Jeśli format blogowy, to pasek musi być pionowy, bo inaczej czytelnik musiałby kliknąć na miniaturę i scrollować w prawo - a po co? Jeśli pion, to pasek może mieć dowolną ilość kadrów. Oznacza to, że pisząc scenariusz mogę skupiać się na rytmie, a nie na gospodarowaniu przestrzenią (w sensie, że gdybym robił trzykadrowy pasek poziomy, musiałbym dążyć do syntezy całości i puenty w trzecim kadrze). Kwestia druga: Wielkość kadrów Jak mam już ustaloną pikselową szerokość, to bez dodatkowych matematycznych obliczeń mogę ocenić ile szczegółów jest widocznych w zdjęciach, które wrzucam na bloga, jakiej wielkości fonty są łatwe w odbiorze, a jakie ledwo dostrzegalne. Musiałem wziąć jeszcze pod uwagę jedno. Wielkość kadru powinna być taka, bym mógł go podzielić i żeby kadry składowe też były czytelne. Dlatego też, po kilku szkicach i próbach doszedłem do następujacej siatki: Podstawowy kadr ma 9 cm szerokości i 8 cm wysokości (gdy go rysuję na kartce). Dopasowany jest do wielkości mojego pisma ręcznego, żeby przełożone na formę cyfrową litery były widoczne na ekranie. Taki bazowy kadr mogę podzielić na dwa pionowe kadry lub trzy pionowe (żeby akcja była czytelna, już na cztery pionowe bym nie dzielił). W rzadkich przypadkach mogę zmienić wysokość kadru, żeby np. był dłuższy od okna ekranu. Trzecia kwestia: Rysunek W założeniu Pół prawdy jest moim powrotem do estetyki undergroundowej znanej z Powidoku. Pozwala mi ćwiczyć szkicowość i jest odprężeniem po żmudnym, technicznym rysowaniu Zapętlenia. Czyli ma być tylko szkic i tusz, bez lawowanej szarości i bez koloru. Linijki używam tylko do wyrysowaniu siatki kadrów, ale sam tusz nakładam bez linijki, by rysunek sprawiał wrażanie lekkiego. Po czwarte: Papier Pasek ten rysowany jest ołówkiem, cienkopisami i brushpenem. Nie niszczą one ani nie marszczą papieru, więc rysuję na byle jakim papierze do ksero (byleby był matowy, a nie śliski). Powyższe założenia pozwalają mi skupić się potem (w trakcie pracy nad konkretnymi odcinkami) na pisaniu i rysowaniu, bo już mam z góry narzucone ograniczenia formalne i nimi nie muszę się już zajmować. Teraz wracamy do scenariusza (kliknij, by powiększyć) Chciałem uniknąć paskowej syntezy i pozwolić sobie na zabawę np. drugim planem, tak jak w przypadku epizodu o dobie intuicji, kiedy z dialogiem koresponduje zachowanie mojej córki. Mógłbym tam zrobić prosty pasek trzykadrowy, ale zabrakło by szczegółów, które są dla mnie ważne. Ta seria jest jakimś portretem mojej rodziny i znajomych, a nie pasmem gagów i anegdot. Wtręt trochę nie na temat: Jak robię zdjęcia podczas spotkań, to nie kadruję portretowo, tylko (ku niezadowoleniu żony) robię zdjęcie całego pokoju z małymi postaciami na środku. Dla mnie tak samo ważne jak nasze ciała w pewnej kompozycji jest jak ktoś układa książki na półkach, jakie meble i dodatki dobiera, co za przekąski stawia na stole, gdy wpadają goście. Gdy piszę scenariusz, widzę co ma być w sferze obrazkowej i skupiam się na dialogach i didaskaliach (czyli tym, co widać na ilustracji kilka akapitów wyżej). (kliknij, by powiększyć) Potem robię szybki szkic tych obrazków, które miałem w głowie i zaznaczam dymki, wpisując do nich jedno słowo dialogu dla orientacji (kiedy po jakimś czasie wrócę do storyboardu). Potem już idzie gładko. Szkic (kliknij, by powiększyć) Na tym etapie mogę zmienić rzeczy, które działały w fazie storyboardu, ale ostatecznie psują rytm, albo są nieczytelne. Liternictwo Na szkic (robiony od lat ołówkiem automatycznym Staedler Triplus Micro nakładam tuszem litery (cienkopisem UniPin Fine Line Cienkopis cienkopisowi nierówny, nawet, jeśli to ten sam model. Mam w szufladzie nowe, troszkę zużyte i bardzo zużyte i do liternictwa w konkretnym komiksie potrzebuję tego konkretnego cienkopisu, a nie tego leżącego obok, bo litery wyjdą za grubo albo za cienko. Można to nazwać pedantycznością, ale takie różnice w grubości linii liter są widoczne i mogą psuć całość (zwłaszcza, jeśli robisz album i nagle ze strony 20 na 21 jest przeskok w grubości linii liter). Często liternictwo robione tuszem wygląda troszkę inaczej niż to uprzednio naszkicowane, albo zajmuje inną przestrzeń (widać na powyższym obrazku, że się ołówek z tuszem rozłażą). Dlatego dopiero PO tuszowaniu liter robię dymki brushpenem, by mieć pewność, że jest właściwe światło wokół liter. Okropnie i zupełnie nieprofesjonalnie wygląda sytuacja, gdzie najpierw rysuje się dymek, a potem wciska w ten dymek tekst, z ostatnim rzędem pisanym małymi literkami, by jeszcze, jeeessszzzcze zmieścić to ostatnie słowo. Też warto poprawić nieczytelne litery (w obrazku powyżej widać po prawej stronie kadrów słowo "cabin" ze strzałką, bym pamiętał wstawić je zamiast czegoś, co wygląda jak "obin". Denerwuje mnie zawsze, jak estetyka DIY często u autorów wiąże się z niedbałością o liternictwo. Czy mój komiks mimo zastosowania Photoshopa i poprawek w warstwie rysunkowej i tekstowej jest mniej DIY? Czy stałem się bardziej mainstreamowy i podkopałem swoją pozycję bycia twórcą peryferyjnym, bo zależy mi na czytelności tekstu? (kliknij, by powiększyć) Ramki i tusz A jak już mam dymki to WTEDY robię ramki. I jak mam już to, to wtedy mogę tuszować szkic rysunku, ewentualnie poprawić coś w szkicu, jeśli jakiś dymek najechał mi na twarz w procesie literowania. Jeśli coś mi totalnie nie wychodzi, to poprawiam na osobnej kartce i doklejam potem w photoshopie. Byłem bardzo niezadowolony z drugiego i trzeciego kadru (z portretem mojej nauczycielki i Lindy), a liternictwo w pierwszych trzech kadrach było zrobione grubszym cienkopisem (bo pracowałem poza domem i nie miałem swojego standardowego przy sobie), więc trzeba było poprawić. Pewnie zauważyliście, że kadry na oryginalnej planszy są bardziej rozdzielone jeden od drugiego, niż na blogu. Robię tak, by mieć większe pole manewru i żeby móc np. wyodrębnić kadr promocyjny, który wrzucam na Facebooka, bez martwienia się o to, że dymek z innego kadru zachodzi. Kadry już dosuwam do siebie potem w Photoshopie. Skanowanie Skanuję w 600 dpi, w skali szarości. Wszyscy mi mówią, że to głupie, ale chcę mieć to 600 dpi, w sytuacji, jeśli stracę oryginały. Zresztą Pół prawdy jest komiksem czarnobiałym, więc potrzebuję rozdzielczość 600 dpi do wyłapania szczegółów kreskowania (o czym poniżej). Photoshop Jak otwieram plik w Photoshopie, idę do OBRAZEK > DOPASUJ > PRÓG i zaznaczam 180. Gdybym miał rozdzielczość 300 dpi, to przy tym procesie straciłbym bardzo dużo informacji, czyli tych drobnych kreseczek używanych do cieniowania). Potem białym pędzlem czyszczę pyłki (nie muszę chyba wspominać, że ołówkowy szkic wymazuję przed zeskanowaniem). Dopiero POTEM, jak już wszystko mam przygotowane i będę wrzucał komiks na bloga, to dopasuje obrazek do wymiarów [Szerokość 410 pikseli, 300 dpi], zostawiając oryginalny plik photoshopowy w 600 dpi. Jak byłem mały, zawsze zastanawiałem się jak się robi białe litery na czarnym tle. I malowałem je cienkim pędzelkiem białą farbą na czarnym tle, co wychodziło bardzo niekorzystnie. Obecnie piszę czarnym cienkopisem na białym tle kadru, robię obwódkę i tło wokół obwódki zamalowuję na czarno (rysunek poniżej). Potem w Photoshopie zaznaczam pole wokół liter, idę do OBRAZEK > DOPASUJ > ODWROTNOŚĆ i mamy pięknie białe litery na czarnym tle. Mamy też wokół liter białą obwódkę, ale to w kilka sekund wystarczy czarnym pędzlem zamazać. (kliknij, by powiększyć) Przy elementach typu tekst na różnych tłach (czarnym i białym, albo na tle szarego rysunku), jest inna sztuczka. Potrzebowałem strzałkę, która będzie prowadziła od tekstu, przez czarne tło, do punktu na białej podłodze. Narysowałem obok kadru czarną strzałkę. (kliknij, by powiększyć) Zaznaczam ją, idę do EDYCJA > WYTNIJ, potem EDYCJA > WKLEJ (lub robię to skrótami) i mam strzałkę na osobnej warstwie (widać to w powyższym rysunku z prawej strony ekranu w menu warstw). Czyszczę pędzelkiem wszystko, co jest zbędne, jakieś paprochy, etc. (To wszystko dzieje się po tym, jak dopasowałem próg, wiec mam czystą czerń i biel). Powielam tę warstwę, by mieć jedną strzałkę na drugiej i na razie jedną warstwę ukrywam, będziemy pracowali na drugiej. (kliknij, by powiększyć) Ukrywam wszystkie inne warstwy, by była widoczna tylko ta z jedną ze strzałek. Idę do Kanałów )na powyższym rysunku, obok menu Warstw) i na dole menu zaznaczam takie perforowane kółko (to najbardziej z lewej). Widać, jak wokół strzałki pojawiła się perforacja. Wciskam Delete i wymazuję całe tło rysunku wokół strzałki (czyli ten biały prostokąt - gdybym nie ukrył innych warstw, to usunęłoby mi tło z nich również). Teraz idę do ZAZNACZ > ODWROTNOŚĆ i zaznaczone jest teraz wnętrze strzałki. Następnie idę do OBRAZEK > DOPASUJ > ODWROTNOŚĆ i mamy białą strzałkę. Teraz wystarczy wrócić do WARSTW, włączyć wszystkie, przesunąć (zaznaczając warstwy obydwu strzałek) element tam gdzie chcesz na swoim rysunku (czyli w tym wypadku we właściwe miejscu kadru z podłogą) i gumką usuwasz fragment białej strzałki, odkrywając czarną pod spodem. Tytuł Często jest ostatnią rzeczą, która powstaje, ale poświęcam mu dużo uwagi, bo sam w sobie może być małym dziełem (spójrzcie sobie na tytuły opowiadań Ballarda: The Gentle Assasin, The Sudden Afternoon, The Impossible Man, The Assasination of John Fitzgerald Kennedy Considered as a Downhill Motor Race, Why I Want to Fuck Ronald Reagan, albo ironia zawarta w powieścioym tytule W pośpiechu do Raju). Tytuły piszę na osobnej matrycy (rysunek powyżej), żeby były plus minus podobne do siebie i mieściły się w pewniej siatce, a potem doklejam odpowiednio. Tyle. W razie pytań lub niejasności piszcie w komentarzach, to postaram się pouzupełniać luki i wygładzić skróty myślowe.
rozpoznaje w mitach uniwersalne problemy i wypowiada się w tym kontekście na temat wartości; porządkuje informacje w problemowe całości; dba o poprawność gramatyczną i ortograficzną zapisu; analizuje ukształtowanie stylistyczne fragmentu mitu i określa jego funkcję. Uwagi dotyczące realizacji: Lekcja trwa 45 minut.
Świat Mitów. Dedal i Ikar Pierwszy tom serii „Świat mitów” – komiksów opartych na greckiej mitologii. Niedawno koronowany król Krety – Minos – nakazuje genialnemu architektowi Dedalowi wybudowanie labiryntu, w którym uwięzi Minotaura, potwora zrodzonego przez jego żonę Pazyfae. Wkrótce potem kreteński władca, po wygranej wojnie z królem Aten, Egeuszem, rozkazuje, aby ten regularnie dostarczał mu młodych ludzi na pożarcie Minotaurowi. Kiedy jednak Minos dowiaduje się, że Dedal go zdradził, umożliwiając jego córce Ariadnie i Tezeuszowi ucieczkę z labiryntu, postanawia uwięzić architekta i jego syna Ikara w wybudowanej przezeń pułapce. Tak oto ojciec z synem zostają skazani na dożywotnie błądzenie po najwymyślniejszym labiryncie korytarzy, jaki kiedykolwiek stworzył człowiek... Pomysłodawcą serii „Świat mitów” i jej opiekunem merytorycznym jest francuski filozof i publicysta Luc Ferry. Scenariusz komiksu napisała artystka i rysowniczka Clotilde Bruneau, natomiast rysunki wykonała włoska rysowniczka Giulia Pellegrini. Kategorie: Komiksy » Komiksy historyczne Wydawca: Egmont EAN: 9788328152328 Liczba stron: 56 Wymiary: Data premiery: Dla kogo: nastolatek i dorosły Sposoby i terminy dostawy: INPOST PACZKOMATY 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy KURIER - dostawa 1 dzień roboczy KURIER POCZTOWY, DOSTAWA DO DOMU LUB BIURA - dostawa 2 dni robocze ODBIÓR W PUNKTACH POCZTA, ŻABKA, ORLEN, RUCH - dostawa 2 dni robocze ORLEN PACZKA - dostawa 2 dni robocze Ważne informacje o wysyłce: Każdy produkt ma na swojej stronie oszacowany czas wysyłki, potrzebny na obsługę zamówienia w magazynie, zapakowanie oraz przekazanie paczki kurierowi. Większość oferowanych produktów posiadamy w magazynie, dlatego zamówienia wysyłamy zazwyczaj w ciągu 1-2 dni. Zamówienia opłacane z góry realizujemy od razu po uzyskaniu wpłaty od klienta. Zamówienia za pobraniem – od złożenia zamówienia. Produkty dostępne w PRZEDSPRZEDAŻY wysyłane są po dacie premiery wydawniczej. Na czas realizacji zamówienia składają się czas wysyłki (podany na stronie produktu) oraz czas doręczenia przesyłki przez przewoźnika. Wszystkie terminy dotyczą tylko i wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem świąt). Seria ŚWIAT MITÓW Mitologia w ludzkiej historii i kulturze jest obecna od kilku tysięcy lat. Wniknęła tak głęboko w nasze codzienne życie, iż czasem nie zdajemy sobie sprawy, że pewne jego aspekty opisujemy, a nawet oceniamy przy pomocy pojęć i odniesień pochodzących z mitologicznej domeny. Mówimy o kimś, że wpadł w chimeryczny nastrój lub ma marsowe oblicze. Mianem konia trojańskiego określane są wirusy komputerowe, z pomocą których można hakować konta dzisiejszych influencerów, mających w sobie wiele z greckiego Narcyza. W starożytnym świecie mity wraz z praktykowaną wówczas religią były niczym naczynia połączone. W starożytnym Sumerze, Grecji, czy później Rzymie czczono bogów i składano im ofiary, a także tworzono o nich opowieści, z których większość, dzięki Homerowi, Hezjodowi, Sofoklesowi i innym autorom przetrwała do naszych czasów. Jednak o ile o religii powszechnie myślimy jako o sferze sacrum, mitologia znacznie łatwiej wkraczała w sferę profanum, obdarzając wielu mitycznych bohaterów szeroką gamą ludzkich cech i to niekoniecznie tych szlachetnych. Dlatego bogowie, ale też herosi i inne postacie z różnych mitologii potrafili być kapryśni, okrutni, niesprawiedliwi, zazdrośni i nie zawsze posągowo piękni, jak choćby grecki bóg ognia Hefajstos. Potrzeba mitu, czyli stworzenia opowieści spajającej kluczowe archetypy istotne dla danej kultury, jest u współczesnego człowieka nie mniejsza niż u tego ze starożytności. Współczesnym mitem masowej wyobraźni stały się np. „Gwiezdne Wojny” ze wszystkimi jej franczyzami, czy fenomen uniwersum Marvela i DC, gdzie najdziemy figury herosów obdarzonych nadnaturalnymi, w niektórych przypadkach niemal boskimi mocami, którzy niebezpodstawnie kojarzą się z herosami ze starożytnych mitów. Chcąc poznać źródło mitu o Syzyfie, o Prometeuszu, okoliczności powiedzenia o pięcie Achillesa, upadku Ikara i puszce Pandory najczęściej musimy szukać literackich źródeł. Mało jest filmów, które opowiadają w rzetelny sposób o wybranym micie, bardziej w symboliczny sposób opierają na nim fabułę. A przecież to właśnie słowo w połączeniu z obrazem daje nam wzmocniony przekaz, który potrafi silniej zakorzenić się w ludzkiej pamięci. Z pomocą przychodzi tu sztuka komiksu. Aby umożliwić wejście w tkankę najbardziej znanych mitów, najpopularniejszych opowieści nie tylko z greckiej mitologii, powstała komiksowa seria „Świat Mitów”, oryginalnie wydana we Francji pod kierownictwem francuskiego filozofa i publicysty Luca Ferry’ego. Egmont zdecydował się zaprezentować te komiksy polskiemu czytelnikowi, ponieważ stanowią one idealny materiał do obcowania z najważniejszymi mitami funkcjonującymi po dzień dzisiejszy w kulturze i tradycji. Każdy album przy pomocy obrazu i słowa opowiada wybrany mit, a także zawiera dodatkowe informacje, omawiające jego znaczenie i dziedzictwo kulturowe. W ten sposób, w skondensowanej i wizualnie atrakcyjnej formie można sięgnąć do źródła mitu o Ikarze i zrozumieć kontekst używanych do dzisiaj porównań do lotu i upadku tego bohatera. O młodym Ikarze i jego ojcu Dedalu opowiada pierwszy komiks w serii „Świat Mitów”, przedstawiający długą i krętą drogę obu mitycznych postaci do ich finałowego lotu ku wymarzonej wolności. Jakie były jego okoliczności, w jaki sposób powstał labirynt Minotaura i jak greccy bogowie objawiali się swoim wyznawcom dowiemy się z komiksu „Świat mitów. Dedal i Ikar”. Drugim tytułem w serii jest „Antygona”. Wielu uczniów i wielu dorosłych bardziej niż z greckim mitem kojarzy Antygonę ze sztuką Sofoklesa, która od dziesięcioleci znajduje się w programach lektur szkolnych. Antygona to postać jak najbardziej z mitów greckich, które tacy twórcy jak Sofokles, Ajschylos i Eurypides przerabiali na sztuki teatralne i wiele z nich uznawanych jest za arcydzieła dramaturgii światowej. W przypadku komiksowej „Antygony” sięgniemy do czegoś więcej niż tylko do źródeł powiedzenia o greckiej tragedii. Opisana w sztuce i komiksie patowa sytuacja charakteryzująca się brakiem dobrych rozwiązań nawiązuje do kondycji i losu człowieka, który czasem ma poczucie, jakby przeklęli go sami mitu jest w człowieku zakorzeniona od starożytności. Różnego rodzaju odwołania do mitologii są obecne cały czas w naszym życiu, ale coraz częściej tracimy kontekst, ponieważ rzadziej sięgamy do źródeł mitów. Nadarza się dobra okazja odnalezienia tego kontekstu, sięgnięcia do źródeł najważniejszych mitów w przystępnej i atrakcyjnej wizualnie formie.
J.polski, komiks. 1.Podaj cechy, które decydują o tym, że komiks należy do literatury popularnej. Odwołaj się do wybranego komiksu. Uzasadnij, że podane przykłady utworów można zaliczyć do literatury popularnej. utwór detektywistyczny, np. , ponieważ utwór fantasy, np. , ponieważ utwór fantastycznonaukowy, np. , ponieważ utwór z literatury młodzieżowej, np. , ponieważ 2
Jak zrobić komiks? To pytanie zadaje sobie wielu początkujących twórców, którzy mają nie tylko smykałkę pisarza, ale jednocześnie rękę do rysunków. Bo komiks to przede wszystkim historia rysowana, gdzie najważniejszą rolę ogrywają kolejne, sekwencyjne obrazki, na których przedstawiono najważniejsze wydarzenia. Śmiało można powiedzieć, że zarówno twórcy, jak i czytelnicy komiksów tworzą swego rodzaju mikrokulturę z charakterystycznymi dla niej cechami i zainteresowaniami. Jeśli i wy uwielbiacie tę formę czytelnictwa (tak, komiksy to też książki!), a jednocześnie chcecie stworzyć coś własnego, zapraszamy do naszego poradnika. Podpowiadamy, jak zrobić komiks, żeby miał ręce i nogi, a także jak go wydrukować, gdy uda nam się go dokończyć. Jak zrobić komiks? Porady Czy komiks jest tylko dla dzieci? Wiele osób w ogóle wstydzi się zadać na głos pytanie: jak zrobić komiks? Powodem może być strach przed wyśmianiem. Komiksy bowiem kojarzą się przede wszystkim z osobami młodymi, niedojrzałymi, nastolatkami lub nawet dziećmi. Pamiętajmy jednak, że zainteresowania nie znają wieku i nie powinniśmy oglądać się na innych, gdy chcemy coś stworzyć. Jeśli wydaje Wam się, że jesteście za starzy na komiks, to macie rację – wydaje Wam się. Historie rysunkowe dla dorosłych, poruszające poważne problemy, to nisza, którą warto wypełnić lub choćby spróbować, a to dobra wiadomość dla wszystkich aspirujących autorów komiksów. Jak zrobić komiks? Podstawowe informacje Co jest najważniejsze, jeśli chcemy narysować własny komiks? Przede wszystkim, drzemiące w nas podkłady kreatywności! Nim w ogóle przystąpimy do rysowania, musimy zacząć od zaplanowania fabuły i postaci. Potrzebna nam będzie także zdolna ręka, która narysuje postaci oraz miejsce i materiały do samego rysowania. Na koniec, przydadzą się także podstawowe umiejętności literackie do tworzenia dialogów oraz podstawowych didaskaliów. Jak narysować własny komiks? Skoro mamy już wszystko, co potrzebne, a także udało nam się obmyślić fabułę, pora przystąpić do rysowania. Możemy wybrać dwie drogi: Tradycyjny rysunek – musimy do niego mieć kartki (duuuży zapas kartek, bo nie zawsze wszystko pójdzie po naszej myśli) i co najmniej ołówek, a w przypadku komiksu kolorowego także kredki czy flamastry. To tradycyjna forma komiksu, bardzo ceniona przez znawców, ale jednocześnie, jeśli chcemy naprawić błąd lub wprowadzić istotne zmiany w kadrze, może to być utrudnione lub wręcz wymagać stworzenia całego kadru od nowa. Rysunek komputerowy – na komputerze, laptopie lub tablecie graficznym, wymaga nie mniej umiejętności, jednak w razie błędu łatwiej coś przesunąć czy poprawić. W dodatku, jeśli chcemy powielić nasz komiks, nie musimy go skanować, tylko od razu mamy dostęp do wersji elektronicznej. W tym wypadku łatwiej też zachować spójny wygląd, estetykę i kolorystykę dla całej historii. Jak zrobić komiks? Dialogi i narrator Wielu twórców zapomina, że dobry komiks to nie tylko sztuka wizualna, ale i literacka, a słowa są nie mniej ważne od obrazów. To właśnie one budują nastrój, realizm poszczególnych scen, ich tragizm, epickość czy komizm. To sztuka, ująć myśli bohaterów i ich charakter w krótkie kwestie, które zdołamy zapisać na planszy komiksu. Jeśli zastanawiacie się, jak robić komiks poprawnie pod względem zapisu dialogów oraz myśli narratora, warto najpierw ustalić jeden system dymków, spójnych w całym dziele. Zwykle przyjmuje się, że dymek z „dzióbkiem” skierowanym w kierunku bohatera oznacza, że dane słowa zostały wypowiedziane na głos. Z kolei chmurka, połączona z bohaterem dwoma czy trzema kropkami oznacza jego myśli. Wypowiedzi narratora powinny być ograniczone do minimum, informować o czasie i miejscu akcji lub najważniejszych okolicznościach. Zapisujemy je z reguły w prostokącie lub innym kształcie – ważne, by wyraźnie odróżniały się od kwestii innych bohaterów. Zobacz też: „Gra o tron” – książka dla tych, którzy nie przepadają za gatunkiem fantasy Jak dialogi wpływają na odbiór komiksu? Same słowa to nie wszystko. Oczywiście, warto zadbać, by były one możliwie trafne i literacko napisane, a jednocześnie wypowiedzi bohaterów odróżniały ich od pozostałych. Warto na przykład przypisać bohaterom charakterystyczne powiedzonka, sposób mówienia – na przykład bardzo krótkie zdania, odpowiadanie półsłówkami, lub wręcz przeciwnie, długie i zawiłe wypowiedzi. Ale dialogi można także zróżnicować na inne sposoby. Jak narysować własny komiks? Jak? Nie ma jednego dobrego przepisu, jak napisać komiks, do wielu rzeczy musimy dojść sami. Ale są jednak często stosowane manewry, które pomogą urozmaicić wypowiedzi naszych postaci. Nutki i zapisanie wypowiedzi kursywą oznaczają na przykład, że postać śpiewa. Z kolei same pytajniki, bez żadnego tekstu, mogą wskazywać na konsternację bohatera. Jeśli zaś chcemy pokazać jego złość, zamiast zwykłego, gładkiego dymku, możemy narysować kanciasty, poszarpany – ostre kąty i wyraziste linie dodają do obrazu niepokoju, dramatyzmu. Jeśli postać krzyczy, nie bójmy się kapitalików, czyli zapisania całej wypowiedzi dużymi literami. Śmiało stosujmy także wyrazy dźwiękonaśladowcze, takie jak „bum!”, „chlip”, „ooops”, „hę?”, „hahaha”, „łup”, „bęc” i inne. Komiks narysowany – co dalej? Wiemy już, jak zrobić komiks. Załóżmy, że udało nam się go skończyć, dopieścić, poprawić i jesteśmy gotowi pokazać go światu. Możemy publikować go w Internecie, jednak nie daje to aż takiej satysfakcji, jak papier. Jeśli komiks ma być przeznaczony dla wąskiego grona odbiorców – naszej rodziny i znajomych – warto skorzystać z usług druku cyfrowego. Dobra drukarnia oferuje druk wysokiej jakości, dzięki czemu nasz zamysł pozostanie świetnie oddany, a efekt końcowy wygląda naprawdę nieźle. Krótki komiks możemy wydrukować w formie plakatów lub czegoś na kształt gazetki, dłuższy natomiast warto przenieść na papier w formie książki. A co, jeśli obdarowanie bliskich nam nie wystarczy? Wtedy warto poszukać wydawcy! Tutaj również może być przydatna kopia naszego komiksu, wydrukowana niskim nakładem w odpowiedniej drukarni. Chociaż wielu wydawców przerzuciło się na e-maile, niektórzy wciąż przyjmują papierowe propozycje. Jeśli wydawca zdecyduje się wydać nasz komiks, już wkrótce dostanie on numer ISBN i stanie na półkach księgarni. W tym celu wpierw warto zainteresować się ofertą serwisu Później pójdzie już z górki. Jak zrobić komiks? Podsumowanie Jak widzicie, od pierwszego pomysłu do zadebiutowania w księgarniach długa droga. Praca jest jeszcze bardziej żmudna, niż w przypadku pisania książki, bo musimy operować zarówno obrazem, jak i słowem. Nie zniechęcajmy się jednak – warto realizować swoje marzenia. Chociaż komiksy bywają mało popularne i niedoceniane, nie znaczy to, że nie mogą osiągnąć komercyjnego sukcesu. Wspomnijmy tu choćby o Sandmanie pomysłu Neila Gaimana czy japońskich mangach, tłumaczonych na niemal wszystkie języki świata. Rysowanie komiksu dla początkujących A nawet jeśli nie marzy nam się wielka sława, zrobienie własnego komiksu i wydrukowanie go w technologii druku cyfrowego jest doskonałym pomysłem na personalizowany prezent dla bliskich. Z pewnością z dumą postawią go na półce.
Myślę że trzeba to zrobić tak: - na każde wydarzenie nie dać więcej niż jednego rysunku, ale na górze dać kratkę z opisem miejsca sytuacji; ewentualnie chmurki z wypowiedziami bohaterów. dodałam załącznik, więc zobaczysz o co mi chodzi;) Mam nadzieję że pomogłam;]
Pobierz. Źródło: online-skills, licencja: CC0. II. W zakresie kompetencji kulturowych. Uczeń: 1. posiada podstawową wiedzę o następujących kluczowych zjawiskach z zakresu mitologii greckiej i rzymskiej: 2) mity o bogach olimpijskich i pozostałych bóstwach panteonu greckiego; 8. potrafi wskazać najważniejsze cechy charakterystyczne i
Oaf0ypj. y5picl3nt4.pages.dev/321y5picl3nt4.pages.dev/26y5picl3nt4.pages.dev/280y5picl3nt4.pages.dev/382y5picl3nt4.pages.dev/309y5picl3nt4.pages.dev/348y5picl3nt4.pages.dev/96y5picl3nt4.pages.dev/122y5picl3nt4.pages.dev/140
jak zrobić komiks o mitach
